Βάκχαι
Original price was: 11,66 €.7,63 €Η τρέχουσα τιμή είναι: 7,63 €.
Το τελευταίο και ένα από τα κορυφαία έργα του Ευριπίδη, του “τραγικώτατου των ποιητών” κατά τον Αριστοτέλη.
- Περιγραφή
- Συγγραφέας
Περιγραφή
Το τελευταίο έργο του Ευρυπίδη, το οποίο του χάρισε το πρώτο βραβείο στα Μεγάλα Διονύσια μετά θάνατον.
Οι Βάκχες, δράμα με θρησκευτικό κλίμα, αποτελούν βασική αναφορά στη διονυσιακή λατρεία.
Ο βασιλιάς των Θηβών Πενθέας αντιδρά στην καθιέρωση της λατρείας του Διονύσου στην πόλη. Ο Διόνυσος επιστρέφει στη Θήβα μετά από μακρά απουσία, με πρόθεση να τιμωρήσει τον Πενθέα και να εγκαθιδρύσει την λατρεία του.
Ο Πενθέας στρέφεται εναντίον των Βακχών, ιερειών του θεού που έχουν καταφύγει στον Κιθαιρώνα, αλλά βρίσκει τον θάνατο από τη μητέρα του Αγαύη και τις Μαινάδες.
Το βιβλίο περιλαμβάνει το πρωτότυπο αρχαίο κείμενο, απόδοση στη νέα Ελληνική, και εισαγωγή / σχολιασμό.
Ευριπίδης
Τραγικός ποιητής, 5ος αι. π.Χ.
Ο Ευριπίδης (480-406 π.Χ.) καταγόταν από τον Αθηναϊκό δήμο της Φλύας. Κατά την παράδοση, γεννήθηκε στην Σαλαμίνα, την ημέρα της ναυμαχίας. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Αθήνα, κατά τον χρυσό αιώνα του Περικλή, την περίοδο ακμής της αθηναϊκής δημοκρατίας, βίωσε όμως και τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Ο Ευριπίδης παρακολούθησε τις διδασκαλίες του Αναξαγόρα, του Πρόδικου και του Πρωταγόρα, και συνδέθηκε φιλικά με τον Σωκράτη. Για πρώτη φορά πήρε μέρος σε δραματικό αγώνα το 455 π.Χ., και από τότε δίδασκε τακτικά μέχρι τον θάνατό του. Έγραψε 92 δράματα, από τα οποία έχουν διασωθεί πλήρως μόνο 18. Ο Ευριπίδης βραβεύτηκε με την πρώτη θέση στα Μεγάλα Διονύσια 4 φορές εν ζωή, ενώ το τελευταίο του βραβείο το κέρδισε για τις Βάκχες μετά θάνατον (το έργο δίδαξε ο γιος του). Χαρακτηρίστηκε ως «ο τραγικώτατος των ποιητών» από τον Αριστοτέλη. Ανάμεσα στις διασημότερες τραγωδίες του κατατάσσονται οι Βάκχες, η Μήδεια, ο Ορέστης, η Ελένη, η Ηλέκτρα, η Ιφιγένεια εν Αυλίδι κ.ά. Είναι ίσως ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του αρχαιοελληνικού διαφωτισμού με σημαντικές επιδράσεις από τους σύγχρονούς του σοφιστές. Είναι επίσης ο κύριος εκπρόσωπος του ρεαλισμού στην δραματική ποίηση του αρχαίου ελληνικού θεάτρου. Ανάμεσα στις καινοτομίες του ξεχωρίζουν η ανάδειξη των πρωταγωνιστών με αντίστοιχη συρρίκνωση του ρόλου του χορού, και ο περιορισμός του ρόλου των θεών στην πλοκή, καθώς οι πρωταγωνιστές ευθύνονται οι ίδιοι για τη μοίρα τους.
