ΣΕΙΡΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ ’23 (8 τόμοι)

Περιγραφή

Ευριπίδης

Ιππόλυτος: Ο Ιππόλυτος διδάχτηκε στα Διονύσια το 428 π.Χ. και κέρδισε το πρώτο βραβείο ως μέρος τριλογίας. Θεοί και άνθρωποι καταλαμβάνονται από τα πάθη τους, σε ένα παιχνίδι εκδίκησης με τραγικά αποτελέσματα.

Ο Ιππόλυτος είναι ο νόθος γιος του Θησέα με την Αμαζόνα Ιππολύτη.  Μεγαλωμένος στην Τροιζήνα, λατρεύει την Άρτεμη κι έχει ορκιστεί αγνότητα, προκαλώντας την οργή της Αφροδίτης. Όταν ο Θησέας παντρεύεται τη Φαίδρα, κόρη του Μίνωα και αδελφή της Αριάδνης, η Αφροδίτη βρίσκει ευκαιρία να τιμωρήσει τον Ιππόλυτο και κάνει τη Φαίδρα να ερωτευτεί με πάθος τον πρόγονό της. Η Φαίδρα προσπαθεί να αντισταθεί στο πάθος της, όμως ο Ιππόλυτος μαθαίνει την αλήθεια και αποκρούει τα αισθήματα της μητριάς του. Τότε η Φαίδρα αυτοκτονεί, αφήνοντας επιστολή με την οποία κατηγορεί τον Ιππόλυτο ότι επιβουλεύτηκε την τιμή της. Ο Θησέας καταριέται τον γιο του, πριν η Άρτεμη του αποκαλύψει την αλήθεια. Ο Ιππόλυτος, στο δρόμο της εξορίας, τραυματίζεται θανάσιμα. Ο Θησέας θρηνεί τον γιο του.

Μήδεια: Κορυφαίο έργο του “τραγικότατου των ποιητών” κατά τον Αριστοτέλη, η Μήδεια διδάχτηκε το 431 π.Χ. και είναι μια πολυσύνθετη τραγωδία που φέρει το σημάδι των καινοτομιών του Ευριπίδη. 

Η Μήδεια εκδικείται τον άπιστο σύζυγό της Ιάσονα. Προσποιούμενη ότι συναινεί στον γάμο του με τη βασιλοπούλα της Κορίνθου Γλαύκη, στέλνει ως δώρο πέπλο που προκαλεί τον φρικτό θάνατο της νύφης. Στη συνέχεια η Μήδεια σκοτώνει τα παιδιά της και καταφεύγει στον βασιλιά της Αθήνας Αιγέα.
Από τα αριστουργήματα του αρχαίου θεάτρου, η Μήδεια του Ευριπίδη επηρέασε την μετέπειτα λογοτεχνία αλλά και το σύγχρονο θέατρο και τον κινηματογράφο. Σημειώνεται πως πριν το έργο του Ευριπίδη, η Μήδεια δεν θεωρούνταν παιδοκτόνος. Ο Ευριπίδης ήταν αυτός που την περιέγραψε ως μια γυναίκα τόσο πληγωμένη και οργισμένη που δολοφονεί τα ίδια της τα παιδιά. 

Εκάβη: Η τραγωδία του Ευριπίδη Εκάβη διδάχτηκε το 424 π.Χ. και διηγείται τον θρήνο και την εκδίκηση της βασίλισσας της Τροίας για τη δολοφονία των παιδιών της, της Πολυξένης και του Πολύδωρου, μετά την πτώση της Τροίας.

Η γηραιά βασίλισσα της Τροίας Εκάβη βρίσκεται αιχμάλωτη του βασιλιά Πολυμήστορα στη Θράκη. Παρακολουθεί τον θάνατο των παιδιών της, Πολυξένης και Πολύδωρου. Σχεδιάζει την τρομερή εκδίκησή της στην οποία συμπράττει ο χορός των Τρωάδων γυναικών…

Τρωάδες: Η τραγωδία του Ευριπίδη μεταφέρει τις σκηνές που ακολούθησαν την άλωση της Τροίας, την πυρπόληση της πόλης και τον θάνατο των μελών της οικογένειας του Πριάμου. Οι αιχμάλωτες γυναίκες οδηγούνται στα πλοία των Αχαιών. Στο έργο δεσπόζει η φυσιογνωμία της Εκάβης.

Γραμμένο ενώ εξελισσόταν ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, το έργο θεωρείται πως σχολιάζει εμμέσως τα πολεμικά γεγονότα. To 415 π.Χ. σημαδεύτηκε επίσης από την βεβήλωση των Ερμών της πόλης, ενώ ήταν και η χρονιά της δεύτερης εκστρατείας των Αθηναίων στη Σικελία. Θεωρείται πως τα γεγονότα αυτά επίσης επηρέασαν τον μεγάλο τραγωδό. Οι Τρωάδες είναι η τρίτη τραγωδία της τριλογίας του Ευριπίδη για τον Τρωικό πόλεμο και ακολουθούν τον Αλέξανδρο και τον Παλαμήδη. Ωστόσο κάθε έργο είναι αυτόνομο, καθώς ο Ευριπίδης δεν συνήθιζε να συνδέει τα έργα του μεταξύ τους, ακόμη κι αν ήταν μέρη της ίδιας θεματικής.

Σοφοκλής

Οιδίπους Τύραννος: Η κατά τον Αριστοτέλη σημαντικότερη τραγωδία που έχει γραφτεί ποτέ, ο Οιδίπους Τύραννος πραγματεύεται την ιδέα πως ο άνθρωπος, όσο κι αν προσπαθήσει, δεν μπορεί να αποφύγει το πεπρωμένο του.

Στην προσπάθειά του να ανακαλύψει τους δολοφόνους του προηγούμενου βασιλιά της Θήβας, του Λάιου, ο Οιδίπους ανακαλύπτει ότι ο ίδιος είναι δράστης πατροκτονίας, καθώς ο Λάιος ήταν ο πραγματικός του πατέρας. Εφόσον μάλιστα στη συνέχεια παντρεύτηκε την σύζυγο του Λάιου, την Ιοκάστη, που είναι στην πραγματικότητα η μητέρα του, είναι επίσης ένοχος αιμομιξίας. Η αποκάλυψη οδηγεί τη μητέρα του Οιδίποδα στην αυτοκτονία, ενώ ο ίδιος, στην απελπισία του, τυφλώνεται. Έτσι βγαίνει αληθινός ο χρησμός που είχε λάβει ο Λάιος πως ο γιος του θα τον σκότωνε…

Οιδίπους επί Κολωνώ: Η συνέχεια του μύθου του Οιδίποδα φέρνει τη δικαίωση του Οιδίποδα και τη διακήρυξη της αρχής ότι ο άνθρωπος ευθύνεται μόνο για τις εκούσιες πράξεις του.

Ο γέροντας και τυφλός Οιδίπους οδηγείται από την κόρη του Αντιγόνη στον Κολωνό, όπου οι κάτοικοι θέλουν να τον εκδιώξουν. Η άλλη κόρη του, η Ισμήνη, φέρνει την είδηση ότι οι Θηβαίοι τον ζητούν στην πόλη τους. Ο Κρέων προσπαθεί να τον απαγάγει. Ο Οιδίπους, μέσα σε αστραπές και βροντές, κατεβαίνει στον Άδη ευλογώντας την Αθήνα και ευχόμενος για τη δόξα της.

Αριστοφάνης

Σφήκες: Οι Σφήκες είναι το τέταρτο χρονολογικά σωζόμενο έργο του Αριστοφάνη. Διδάχτηκαν στα Λήναια το 422 π.Χ., κατά τη διάρκεια της σύντομης ανακωχής μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης.

Στο πρόσωπο του ανόητου δικαστή Φιλοκλέωνα καυτηριάζονται τα ήθη των δικαστών και παρωδείται η δικομανία των Αθηναίων αλλά και η δικαστική διαφθορά της εποχής. Ο ζωηρός χορός του έργου είναι χαρακτηριστικός.

Βάτραχοι: Το έργο διδάχτηκε στα Λήναια το 405 π.Χ. και απέσπασε το πρώτο βραβείο. Αποτελεί σατυρικό σχόλιο του Αριστοφάνη για τους τραγωδούς της εποχής του, αλλά και μια έμμεση προτροπή για επιστροφή σε ένα πιο συντηρητικό πολίτευμα και στην ολιγαρχία.

Ο Διόνυσος κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει στην Αθήνα έναν άξιο ποιητή, που μετά τον θάνατο των τραγικών λείπει από την πόλη. Οργανώνεται ο περίφημος ποιητικός διαγωνισμός μεταξύ Αισχύλου και Ευριπίδη, όπου ο Αριστοφάνης προκρίνει τον πρώτο.