Γιατί τούρκεψε το Βυζάντιο;

Περιγραφή

Από τον Πρόλογο του βιβλίου

“Υπήρχε και δρούσε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μια σκοτεινή και μη αναγνωρισμένη δύναμη. Ήταν μια περίεργη μάζα που δεν είχε όνομα και έχωνε τη μαύρη σατανική ουρά της στις πιο λεπτές και επικίνδυνες υποθέσεις της Αυτοκρατορίας, τότε που ακριβώς οι κρισιμότητες των περιστάσεων απαιτούσαν γνώση, σύνεση και προπαντός νηφάλια αποφασιστική σκέψη.

Ήταν καλογεροδηγούμενη η οχλοκρατική αυτή μάζα που ένωνε σφιχτά κάτω από τ’ αφηνιασμένα καλογερικά ράσα πολλές καχεκτικές μορφές, μειονεκτικές ψυχοσυνθέσεις και σεξουαλικά ανικανοποίητης υπάρξεις, που μέσα μονάχα στο λαϊκοθρησκευτικό βυζαντινό αχταρμά έπαιρναν αξία, σιγουριά και υπόσταση, σύμφωνα με την κλασική ανάλυση της ψυχολογίας στην προκειμένη περίπτωση των βυζαντινών όχλων του αείμνηστου Γουσταύου Λε Μπον.

Τα μέλη του όχλου αυτού ήταν ζητιάνοι, μικροκλέφτες, τσαντάκηδες, πορτοφολάδες, θαυματοποιοί, «άγιοι», τσαρλατάνοι, μεθύστακες, κουμπουράδες, μαχαιροβγάλτες, μετανοούσες πόρνες που γίνονταν καλόγριες για να σώσουν την ψυχή τους, ρινότμητοι παιδεραστές και ό,τι άλλο έγκαυλον διέθετε η βυζαντινή παρακμή, όπως ακριβώς μελετάμε μέσα στο «Ιερόν» Πηδάλιον, που παρόλους τους εξορκισμούς, πυρά και αναθέματα, οι κρωγμοί και οι κραδασμοί της ανυπότακτης «σαρκός ογκανιζούσης», δεν έβρισκαν γιατρειά.

(…) Για πολλούς λοιπόν συγκλίνοντες, από ετερόκλητους όμως λόγους, ο συρφετός αυτός του βυζαντινού πεζοδρομίου ενωνόταν με συνωμοτούντες αξιωματούχους του κράτους, με υψηλά ιστάμενους σφετεριστές «των τε εκκλησιασικών και πολιτικών θρόνων», με εκθρονισμένους δεσποτάδες, όπως στην περίπτωση του διωγμού του Ιερού Χρυσοστόμου, με καθηρμένους κληρικούς που κατά χιλιάδες σύχναζαν στην Κωνσταντινούπολη, και τα έβρισκαν όλοι αυτοί αφού κοινό στόχο είχαν τη μια τον Ιερό Χρυσόστομο, την άλλη το μεταρρυθμιστικό έργο των Ισαύρων και στο τέλος την επιστράτευση του μάρτυρα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου Δραγάση για τη σωτηρία της πόλης που κανένας απ’ αυτούς τους τεμπέληδες και ξυλοσχίστες δεν επιθυμούσε.”